Mijn advies is om gegevens die door nog levende familie confronterend beschouwd wordt, niet te publiceren. Hier lijkt me het streven naar volledigheid in gepubliceerde gegevens ondergeschikt aan de emoties die die gegevens kunnen opwekken. Je behoudt de gegevens natuurlijk wel voor jezelf en je kunt eventueel beslissen met directe familie de gegevens wel te delen -als ze daar prijs op stellen.

Ik heb ervaring met kleinkinderen van mensen die voor hun gedrag tijdens de oorlog veroordeeld zijn er nog last van ondervinden.
Ik zou die nazaten zoveel mogelijk ontzien.

Michaël

Eens met Boers 2, ik zou het niet doen. 

feiten zijn feiten. Een stamboom hoort geen selectie van slechts hoogtepunten te zijn, waarbij onwelgevallige passages in iemands levensloop witgewassen of verwijderd worden. 

Dag Peter,

Ik ben het met je eens dat je alle feiten moet documenteren. Maar, net zo goed als je feiten over nog levende personen niet publiceert, omdat dat vanwege privacy-overwegingen niet mag, kun je er ook voor kiezen gegevens die nog levende familie kwetsen niet te publiceren. Zeker niet op Internet. Juist op het Internet adviseer ik terughoudendheid. Een papieren publicatie met een kleine oplage voor alleen directe familie is dan een betere oplossing voor publicatie. Als gegevens eenmaal op het Internet staan kun je eventuele emotionele schade niet meer ongedaan maken.

Michaël

Geheel met het laatste schrijven van Michaël eens.

mvg-Ben

Dag,

Ik ben kleinkind van grootouders die lid waren van de NSB/NSVO. Vooropgesteld dat ik alleen voor mezelf kan spreken en andere nazaten er heel anders in kunnen staan, wil ik graag een bijdrage leveren aan de discussie.

Al in mijn vroege jeugd, ik denk dat ik een jaar of 8 was, werd mij verteld dat opa lid was geweest van de NSB maar nooit iemand had verraden. Van mijn oma wist ik het toen nog niet. Het was niet meer dan een gegeven waarvan ik de strekking natuurlijk nog lang niet kon begrijpen, maar wel aanvoelde dat het iets groots was. In diezelfde periode werd er op straat weleens gescholden ‘vieze vuile NSB-er’ zoals er tegenwoordig met ziektes wordt gescholden. Dit heeft samen met andere sentimenten hieromtrent in de samenleving de kiem gelegd voor decennia lang zwijgen uit angst voor onterechte veroordeling voor feiten waar ik part noch deel aan had en geen enkele invloed op had, simpelweg omdat ik na de oorlog ben geboren en toen nog niet bestond. Pas op volwassen leeftijd merkte ik dat het door de jaren heen onbewust toch wel invloed heeft gehad op mijn leven. Het gaf een gevoel van eenzaamheid, een soort van niemandsland, nergens bij horen. Bij de jaarlijkse dodenherdenking ervaar ik dat nog steeds. 

Pas sinds enkele jaren weet ik van horen zeggen dat mijn vader (al jong overleden) door de handelwijze van mijn opa als kind erg gepest werd en dat hij zijn vader het NSB lidmaatschap erg kwalijk heeft genomen. Dit vind ik pijnlijk en raakt mij als kind van mijn vader ook. Mijn grootouders zijn gestraft voor hun daden met opsluiting in een interneringskamp, een geldboete en ontnemen van kiesrechten. Over de wantoestanden die in deze interneringskampen plaatsvonden is weinig bekend. Feit is dat er dingen gebeurden die het daglicht niet konden verdragen, zoals o.a. mishandeling, marteling en verkrachting. Ook dat vind ik lastig. 

De gepleegde feiten zijn confronterend en pijnlijk en kun je niet wegpoetsen, het is nu eenmaal onderdeel van de geschiedenis van je voorouders. Toen ik vernam dat de CABR dossiers in 2025 openbaar worden, was mijn eerste reactie ‘alsjeblieft niet, het is te vroeg’. Inmiddels denk ik er anders over en zie het nu als een kans op meer openheid waarbij wellicht ruimte ontstaat voor nuance. Hoe zeer een bepaalde handelwijze, in dit geval NSB lidmaatschap ook te veroordelen is, het is niet altijd zo zwart/wit als meestal voor de bühne komt. Ik heb al langere tijd geen zin meer om te zwijgen of genegeerd te worden als kleinkind van. Ik ben niet mijn voorouders.

Publiceren? Ik zeg ja, maar wel met de nodige zorgvuldigheid met oog en oor voor de nazaten van gestraften. Overleg met hen hoe zij daar tegenover staan. Je hoeft ook niet meteen alles uitgebreid te omschrijven. Een korte vermelding kan in eerste instantie ook volstaan. Respecteer het als nazaten aangeven dit niet te willen, zeker als men nog maar kort weet van de gebeurtenissen en geef hen de tijd om het te verwerken. 

Peter de Jong, ik waardeer het erg dat je de vraag stelt. Je toont medemenselijkheid, dat siert je.

Dank aan allen die gereageerd hebben!

Wat ik in mijn vraag er niet heb bijgezet is dat ikzelf kind ben van een dwangarbeider. Mijn vader is gedwongen tewerk gesteld en kwam terecht bij verschillende fabrieken in Berlijn en Maagdenburg. Hij heeft daar vreselijke dingen meegemaakt waaronder gedwongen toekijken bij moorden door nazisadisten, hij heeft ook de vuurstormen in Berlijn meegemaakt en was hierna gedwongen lijken uit de schuilkelders te halen. Mijn vader heeft dat de rest van zijn leven meegedragen.

Door dit alles merk ik aan mezelf en nu ook aan de reacties hier, m.n. de reactie van @Rianne Renssen, dat ik mezelf terugvind aan de andere kant van het spectrum aan gevoelens.
Maar ook speelt bij mij de gedachte dat we de tijd van kaalscheren van ‘moffenmeiden’ en pesten van NSB-kinderen nu toch wel achter ons hebben gelaten, inderdaad ‘ik ben niet mijn voorouders’. Gemengde gevoelens dus.

De genoemde nazaten van de mensen waarover ik de vondsten deed zijn hun kleinkinderen, vergelijkbare situatie dus als bij Rianne. Er is dus helemaal geen sprake van levende personen maar wel van feiten die in wezen levens en gedachten over familie volledig op zijn kop hebben gezet, ’zo kenden zij hun opa helemaal niet’.

Dit alles heeft mij doen besluiten mijn vondsten wel (voorzichtig) te delen met de nazaten, maar toch nog maar niet op internet. Wat er allemaal na 1-1-2025 vrijkomt aan gegevens en publicaties zien we dan wel weer, mogelijk hebben de nazaten vóór die tijd zelf al meer onderzoek gedaan in de CABR-data en zijn de nieuwsfeiten wat meer ‘geland’.